Është e lehtë të duash fëmijët e tu. Duhet shumë pak përpjekje dhe ata ju adhurojnë pa marrë parasysh çfarë. Martesa është e kundërta: është punë. Dhe sa herë e ndjeja se martesa ime ishte punë e vështirë, dilja me fëmijët ose për shëtitje ose në kinema.
I planifikoja shpesh këto aventura kur e dija që burri im nuk mund të shkonte (ose të mos prishte humorin). I thashë vetes, në rregull, ai punon gjithsesi dhe disi gjithmonë dukej se nuk donte të shkonte në udhëtime familjare.
Zgjodha të fle në dhomë me fëmijët pjesën më të madhe të natës, duke fajësuar burrin tim që gërhiti shumë dhe e lë të pushojë, sepse fëmijët vijnë në dhomën tonë disa herë gjithsesi duke kërkuar diçka ose kanë frikë të flenë vetëm. Si rezultat, nuk ishim vetëm për një orë dhe kurrë nuk kaluam një natë pa fëmijët. Epo, ndoshta një herë në vit në përvjetorin tonë.
Shpesh kanë qenë në shtëpinë tonë, herë kanë ardhur pa paralajmërim dhe kanë hyrë lirshëm në shtëpi. Ata “ndihmuan” nëpër shtëpi dhe bënin gjëra që nuk i kërkuam kurrë, si vendosja e rrobave nga lavatriçe në tharëse. Ne do të shkonim për pushime me ta. Ata do të riedukojnë fëmijët tanë para nesh. Frika më pengonte të krijoja kufij dhe të vendosja rregulla për sjelljen e prindërve të mi. Burri im u martua me të gjithë familjen time.
Mendova se dashuria ishte ndershmëri, por të gjithë e dimë se e vërteta dhemb. Ndërsa ne po bëheshim më rehat (lexo: dembel) në marrëdhënien tonë, unë isha shumë i lodhur për veprim. Dhe kur ai bënte diçka e sulmoja vazhdimisht: Pse e bëri këtë? Në vend që ta ndihmoja të ndërtonte egon e tij, unë e poshtërova. Shpesh i thosha se puna e tij nuk ishte shumë e mirë dhe se ndoshta thjesht do të shkonte të shihte kolegët e tij duke u shoqëruar (sepse isha mbipeshë).
